Ανάγκη για αγώνα διαρκείας ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων στη Θεσ/νίκη! Ανακοίνωση Αγ. Παρέμβαση-Συνεργαζόμενοι

Η Α΄ ΕΛΜΕ  Θεσσαλονίκης καλεί στην κινητοποίηση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης

μαζί με γονείς, μαθητές ενάντια στις συγχωνεύσεις των σχολείων

την Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου στις 13:30μμ

και προκηρύσσει διευκολυντικές στάσεις εργασίας (1ωρη και 2ωρη) 

 

Αγωνιστική Παρέμβαση—Συνεργαζόμενοι

Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης

Ανάγκη για αγώνα διαρκείας ενάντια στις συγχωνεύσεις σχολείων

στη Θεσσαλονίκη!

 

Μετά την απαράδεκτη εισήγηση της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΔΔΕ) Αν. Θεσσαλονίκης για συγχώνευση του 4ου και 17ου Λυκείου (με έδρα το 4ο ΓΕΛ), του 13ου και 4ου Γυμνασίου (με έδρα το 13ο Γυμνάσιο), καθώς και του 30ού και 12ου Γυμνασίου (με έδρα το 12ο Γυμνάσιο), ήρθε και ο εμπαιγμός της εκπαιδευτικής κοινότητας των σχολείων αυτών, αρχικά από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης (ΠΔΕ) Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Κόπτση, και έπειτα από την ίδια την Υφυπουργό Παιδείας. κ. Δόμνα Μιχαηλίδου. 

Εξάλλου οι συγχωνεύσεις ξεπερνούν τα όριο του Δήμου Θεσσαλονίκης και της Α΄ ΕΛΜΕ, καθώς απειλούν το 4ο και 5ο Λύκειο Καλαμαριάς, αλλά και τα 34ο, 36ο, 55ο Δημοτικά Σχολεία.  Πρόκειται για πανελλαδικό φαινόμενο και είναι κεντρική επιλογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής: την ώρα που μιλούν υποκριτικά για επιλογή σχολείου από τους γονείς, ώστε να διευκολύνουν την κατηγοριοποίηση των σχολείων και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης, προωθούν το μοντέλο «καμιά επιλογή σχολείου» για τα παιδιά των λαϊκών και υποβαθμισμένων περιοχών.

Συγκεκριμένα, ο ΠΔΕ Κ.Μ., στη συνάντησή του στις 5 Δεκεμβρίου με εκπροσώπους των γονέων-κηδεμόνων των εν λόγω σχολείων, αλλά και μελών των ΔΣ της Α΄ και Γ΄ ΕΛΜΕ και άλλων φορέων, ανέφερε πως οι επιχειρούμενες συγχωνεύσεις με βάση την εισήγηση της ΔΔΕ Ανατολικής Θεσ\νίκης είναι στα πλαίσια της «ορθολογικής διαχείρισης» του μαθητικού δυναμικού και του εκπαιδευτικού προσωπικού και θα συμβάλλουν στην «αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης» (!), για να καταλήξει πως προχώρησε ήδη σε θετική εισήγηση για τις προτεινόμενες συγχωνεύσεις. 

Μάλιστα ενημέρωσε πως έστειλε τη σχετική πρόταση στο ΥΠΑΙΘΑ μια εβδομάδα νωρίτερα από την καταληκτική ημερομηνία, χωρίς καν να αναμείνει την εισήγηση της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας και την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσ\νίκης. Κι όλα αυτά ενώ είναι γνωστό ότι βρισκόμαστε σε περίοδο μετάβασης σε νέα δημοτική αρχή και ότι τόσο η απερχόμενη όσο και η επερχόμενη διοίκηση του Δήμου έχουν εκφράσει τη δημόσια αντίθεσή της στις σχεδιαζόμενες συγχωνεύσεις.

Μια εβδομάδα μετά περίπου (11/12/23), η Υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου, μιλώντας στη Βουλή για τις συγκεκριμένες συγχωνεύσεις, υποτίμησε το ζήτημα μιλώντας για μετακινήσεις μαθητών για ένα ή δύο χιλιόμετρα την ημέρα, αποσιωπώντας το γεγονός ότι μετά τις συγχωνεύσεις πολλοί μαθητές γυμνασίου στην πραγματικότητα θα υποχρεώνονται να μετακινούνται έως και τέσσερα ή πέντε χιλιόμετρα την ημέρα εντός του αστικού ιστού, σε δρόμους με υψηλό κυκλοφοριακό φόρτο. Για αυτές λοιπόν τις μετακινήσεις η υφυπουργός δήλωσε ότι «δεν είναι ένα πρόβλημα που η εκπαιδευτική κοινότητα και εγώ ως υπεύθυνη σε αυτό το υπουργείο, θεωρώ ότι είναι αποτρεπτικό, ότι είναι εξαιρετικά υψηλό.»!

Επιπλέον, αγνοώντας -ή αποκρύπτοντας- την πραγματικότητα των συγκεκριμένων σχολείων, είπε πως θεωρεί μεγαλύτερο πρόβλημα «τα παιδιά να πηγαίνουν σε σχολεία που να μην κοινωνικοποιούνται, να μην μπορούν να αναπτύξουν την εξωστρέφεια, τη συνεργασία, τη φιλία με άλλα παιδιά που θα έχουν σε μεγαλύτερα σχολεία», ενώ στη συνέχεια έκανε λόγο και για διευκόλυνση των εκπαιδευτικών που σήμερα «τρέχουν σε διαφορετικά σχολεία να καλύψουν τα κενά τους».

Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από την εικόνα που πλάθει η κ. Μιχαηλίδου. Πρώτα-πρώτα, τα υπό συγχώνευση σχολεία, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις το 30ό Γυμνάσιο που βρίσκεται στα Ξυλάδικα, δίπλα στη δυτική είσοδο της πόλης, και το 12ο που βρίσκεται στην Ξηροκρήνη, λειτουργούν σε υποβαθμισμένες περιοχές ή/και εξυπηρετούν παιδιά από οικογένειες που ανήκουν σε φτωχές και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (Ρομά, μετανάστες, παλιννοστούντες κ.α.) και τα οποία συχνά έχουν ελλιπή ή και μηδαμινή γνώση της ελληνικής γλώσσας. Έτσι, τα σχολεία αυτά αποτελούν ήδη πυρήνες στήριξης και κοινωνικοποίησης για αυτά, έχοντας συχνά να παλέψουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες με πλήθος παιδαγωγικών προβλημάτων που σίγουρα θα ενταθούν αν συγκεντρωθούν ακόμη περισσότεροι μαθητές σε ένα σχολείο. 

Αντί λοιπόν τα σχολεία αυτά να ενισχυθούν με υποδομές και εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ενισχυτική διδασκαλία, τμήματα ένταξης), αφέθηκαν στην τύχη τους να παλεύουν με πολυπληθή τμήματα, αποδυναμωμένα από διδακτικό προσωπικό το οποίο υποχρεώνεται να μετακινείται σε 3 και 4 σχολεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το 30ό Γυμνάσιο πέρυσι είχε έξι τμήματα, φέτος υποχρεώθηκε να έχει τρία, αλλά πολύ μεγάλα ως προς τον αριθμό των μαθητών, ο οποίος υπερβαίνει ακόμη και τα νόμιμα όρια. Κάπως έτσι εξάλλου εκπαιδευτικοί των σχολείων αυτών «τρέχουν σε διαφορετικά σχολεία να καλύψουν τα κενά τους».

Όλα αυτά αποτελούν τρανταχτή απόδειξη πως οι επιχειρούμενες συγχωνεύσεις, που αναστατώνουν αχρείαστα τόσες σχολικές κοινότητες και διαλύουν τον προγραμματισμό δεκάδων οικογενειών, αποτελούν συνειδητή μεθόδευση κυβέρνησης, υπουργείου και διοίκησης. Μια μεθόδευση που κινείται στη λογική της εξυπηρέτησης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της πολιτικής της λιτότητας και των περικοπών στην εκπαίδευση, της προώθησης του κατηγοριοποιημένου, πολυδύναμου και «αυτόνομου» οικονομικά  σχολείου της αγοράς. Στόχος για άλλη μια φορά η «μείωση του κόστους» με τη διαμόρφωση τεχνητού πλεονάσματος εκπαιδευτικών, με τη δημιουργία μεγάλων τμημάτων στα ανώτατα όρια, με την κατάργηση οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών, με τη μείωση διορισμών ή προσλήψεων αναπληρωτών. 

Καταδικάζουμε λοιπόν απερίφραστα την προσπάθεια συγχώνευσης του 4^ου και 17^ου Λυκείου, 13^ου και 4^ου Γυμνασίου καθώς και του 30^ού και 12^ου Γυμνασίου, αλλά και του 4ου και το 5ου Λυκείου Καλαμαριάς, αλλά και τα 34ο, 36ο, 55ο Δημοτικά Σχολεία στην περιοχή μας!

Καλούμε τη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης, τόσο το απερχόμενο όσο και το επερχόμενο, να απορρίψουν τις προτεινόμενες συγχωνεύσεις. Επιπλέον, τους καλούμε, πέρα από την αυτονόητη απόρριψη της εισήγησης της ΔΔΕ και της ΠΔΕ, να καταστήσουν, όσο πιο δυναμικά χρειάζεται, σαφές στο Υπουργείο Παιδείας, που έχει τον τελικό λόγο, ότι δεν θα δεχτούν καμία συγχώνευση στον Δήμο μας.

Δεν δεχόμαστε τετελεσμένα. Τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι αγώνες μας!

è Καλούμε και προτείνουμε να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση ο συντονισμός των άμεσα εμπλεκόμενων Α΄ και Γ΄ ΕΛΜΕ, αλλά και της Β΄ ΕΛΜΕ, για κοινές δράσεις - παρεμβάσεις - κινητοποιήσεις.  

è Καλούμε το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να πάρει άμεσα θέση και να συμβάλλει στην αποτροπή των συγχωνεύσεων πανελλαδικά. 

Ο κοινός αγώνας με τη συνέχιση άμεσα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων (συγκέντρωση διαμαρτυρίας  στο ΥΜΑΘ, συνέντευξη τύπου, παράσταση στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης κ.α.) εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων και η απεύθυνση στην κοινωνία θα ακυρώσει κάθε απόπειρα συγχώνευσης!

 

Παρεμβάσεις: Ο διαγωνισμός PISA εργαλείο επιβολής της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης-ΕΕ-ΟΟΣΑ στην εκπαίδευση

Ο διαγωνισμός PISA εργαλείο επιβολής της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης-ΕΕ-ΟΟΣΑ στην εκπαίδευση

Η δημοσίευση από το ΙΕΠ (5/12/2023) των αποτελεσμάτων του διεθνούς διαγωνισμού PISA 2022 του ΟΟΣΑ, όπου η Ελλάδα, σε σύνολο 81 χωρών κατατάσσεται στην 44η θέση στα Μαθηματικά, στην 41η θέση στην Κατανόηση Κειμένου και στην 44η θέση στις Φυσικές Επιστήμες, απασχόλησε και συνεχίζει να προκαλεί τη δημόσια συζήτηση. Σε αυτή τη δημοσίευση η κυβέρνηση και όλο το αστικό επιτελείο επιδόθηκαν σε μια σειρά αναλύσεων που όλες καταλήγουν να δικαιολογήσουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική της άμεσης και έμμεσης ιδιωτικοποίησης του δημόσιου σχολείου, της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, της υποβάθμισης της γνώσης και της μάθησης σε πληροφορίες και δεξιότητες, της έντασης των εξεταστικών διαδικασιών και φυσικά της αξιολόγησης των σχολείων και των εκπαιδευτικών.

Όπως συμβαίνει πλέον με τα περισσότερα ζητήματα, στη δημόσια συζήτηση κυριάρχησαν απόψεις που στον ένα ή τον άλλο βαθμό ταιριάζουν με την κυρίαρχη αφήγηση για την εκπαίδευση. Ιδιαίτερα προβλήθηκαν πλευρές της κυρίαρχης αστικής αντίληψης: για τα προβλήματα της εκπαίδευσης φταίνε οι εκπαιδευτικοί και τα εργασιακά δικαιώματα τους. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:  «Ο άκρατος συνδικαλισμός, η αντίληψη ότι υπάρχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις, η ελλειμματική γνώση σε σημαντικό αριθμό των εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης, έχουν οδηγήσει σε καθίζηση της ποιότητας των γυμνασίων και των λυκείων μας. Κι αυτό αφορά σχεδόν αποκλειστικά στα δημόσια σχολεία: συνελεύσεις των καθηγητών εν ώρα μαθήματος, διάχυτος κομματισμός (αφορά σε όλο το κομματικό φάσμα) αποσυντονίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, την ξεχειλώνουν, την υποβαθμίζουν»^[1]. Ή η πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του στην Καθημερινή:  «Για το επίπεδο των παιδιών δεν φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα και η εμμονή με τις πανελλήνιες, αλλά και το χαμηλό επίπεδο των εκπαιδευτικών…»^[2].

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να φανεί ότι αυτή η ερμηνεία των αποτελεσμάτων ταιριάζει με την ανάγνωση που επιδιώκει η κυβέρνηση, η ΕΕ και ο ΟΟΣΑ, μια και οι λύσεις που θα μπορούσε να προτείνει κάποιος προκύπτουν αυτόματα: αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, περιορισμός του συνδικαλισμού και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων είναι η προφανής απάντηση.

Δυστυχώς για όλους αυτούς αυτή η προφανής απάντηση διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα. «Ξεχνάνε» να πουν ότι αυτός που έρχεται να διαπιστώσει την ανεπάρκεια –ο ΟΟΣΑ- είναι εδώ και χρόνια και ένας από τους κύριους υπεύθυνους για την πορεία της εκπαίδευσης όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Για την Ελλάδα, ο ΟΟΣΑ κατά καιρούς έχει προτείνει αλλαγές προς το χειρότερο  και οι κυβερνήσεις έχουν επιβάλει μερικές από αυτές. Τέτοιες είναι: η αύξηση του εργασιακού-διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, οι συγχωνεύσεις σχολείων, η αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τάξη, οι περικοπές δαπανών, η ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, η ελεύθερη επιλογή σχολείου, η δημιουργία σχολείων για τις ελίτ και η αξιολόγηση παντού!

Η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών που προτάθηκε πριν από χρόνια και έχει γίνει στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα. Εδώ και χρόνια επίσης το περιεχόμενο των μαθημάτων αλλάζει προς την κατεύθυνση των δεξιοτήτων (χαρακτηριστικό παράδειγμα η γλώσσα), πάλι χωρίς κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα για τα κριτήρια του ΟΟΣΑ. Η «αξιολόγηση παντού», που είναι ευαγγέλιο του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης, εφαρμόζεται εδώ και χρόνια σε χώρες στις οποίες έχει περάσει η νεοφιλελεύθερη πολιτική και έχει ήδη καταστροφικά αποτελέσματα: έχει οδηγήσει στην παράδοση δημόσιων σχολείων σε ιδιωτικές εταιρείες (π.χ. στη Μ. Βρετανία, το 45% των σχολείων, τα λεγόμενα charter schools), στην αυξανόμενη τάση ιδιωτικοποίησης σχολείων (π.χ. στη Γερμανία), δένει όλο και πιο στενά το αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων με τις εξετάσεις (π.χ. στις Σκανδιναβικές χώρες το «PISA for schools» λειτουργεί ως άλλη Τράπεζα Θεμάτων»), έχει αυξήσει τον αναλφαβητισμό (π.χ. στις ΗΠΑ πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι αναλφάβητο ή μόλις εγγράμματο), την εργασιακή εξουθένωση και έχει οδηγήσει σε μαζικές παραιτήσεις εκπαιδευτικών. Σε αυτό το σημείο να μην ξεχάσουμε τη μόνιμη επιδίωξη τόσο του ΟΟΣΑ, όσο και των κάθε λογής κυβερνήσεων να αυξηθούν οι μαθητές σε κάθε τμήμα, ώστε να μειωθούν και οι αντίστοιχοι διορισμοί εκπαιδευτικών επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες της λειτουργίας της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Τι «ξεχνάνε» σκόπιμα όσοι επικαλούνται το PISA; Ξεχνάνε αυτό που λένε οι ίδιες οι διαπιστώσεις τους. Τα ιδιωτικά σχολεία τα πηγαίνουν καλύτερα από τα δημόσια^[3]. Σύμφωνα με την Καθημερινή: «Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά της PISA είναι το ότι συνοδεύεται και από ερωτηματολόγια για τη ζωή και το οικογενειακό περιβάλλον των μαθητών. Κι εκεί φαίνεται ότι το πώς ζουν τα παιδιά στο σπίτι τους έχει μεγάλη επίπτωση στο πως τα πηγαίνουν στην εξέταση. Παιδιά στο σπίτι των οποίων υπάρχουν πολλά βιβλία, παιδιά που τρέφονται καλά, παιδιά με μορφωμένους γονείς, παιδιά με ευκατάστατους γονείς και παιδιά που παίζουν videogames (αλλά όχι υπερβολικά πολύ) τα πηγαίνουν κατά κανόνα αισθητά καλύτερα από το μέσο όρο».^[4] «Ξεχνάνε» επίσης ότι οι πλούσιες χώρες συνολικά πάνε καλύτερα από τις φτωχότερες χώρες.

«Ξεχνάνε» δηλαδή ότι οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν και μεγαλώνουν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο για τη σχολική επίδοση. «Ξεχνάνε» ότι η εκπαίδευση σε μια ταξική κοινωνία αντανακλά τις αντιθέσεις αυτής της κοινωνίας και ότι αυτές αποτυπώνονται στη σχολική επίδοση. Και όσο περισσότερο το σχολείο αντί να επιδιώκει να στηρίξει τους πιο αδύναμους, περιορίζεται όλο και περισσότερο στο να διαπιστώνει την αδυναμία τους, αυτή θα γίνεται φανερή στα αποτελέσματά του. Γιατί φυσικά είναι τα σπίτια των φτωχότερων και των μεταναστών στα οποία δεν υπάρχουν βιβλία, είναι τα σπίτια όπου ζουν παιδιά που δεν τρέφονται καλά ή όπου ζουν παιδιά που στερούνται και ακόμα και τα βασικά για μάθηση.

Το PISA δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα εργαλείο διαπίστωσης των αποτελεσμάτων ενός σχολείου που υφίσταται τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, απόκρυψης των αίτιων τους και παράλληλα συμμόρφωσης με αυτή την εκπαιδευτική πολιτική και προώθησης της. Με μια πολιτική που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και του Κεφαλαίου  που βλέπουν την εκπαίδευση ως πεδίο κερδοφορίας και τη μάθηση και τη διδασκαλία προσαρμοσμένες στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής παραγωγής.

Γι΄ αυτό και παλεύουμε ενάντια στην εφαρμογή των πολιτικών της αξιολόγησης – κατηγοριοποίησης των σχολείων και εκπαιδευτικών. Γιατί αντί για ένα σχολείο για όλα τα παιδιά, δημιουργούν ένα ακόμα πιο ταξικό και κατηγοριοποιημένο σχολείο με υποβαθμισμένα, υποχρηματοδοτούμενα σχολεία για τους πολλούς. Γι΄ αυτό ως Παρεμβάσεις αγωνιζόμαστε για ενιαίο, 12χρονο, δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά, των όλων, των ίσων και των διαφορετικών, με δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση. Ένα σχολείο που θα έχει το βλέμμα στραμμένο σε όλα τα παιδιά και θα προσπαθεί να τα στηρίξει. Που θα πηγαίνει κόντρα στον κοινωνικά άδικο χαρακτήρα του σημερινού, διπλού σχολικού δικτύου που διασφαλίζει τον κατανεμητικό εργασιακά ρόλο του σχολείου. Που θα προσφέρει στο νέο άνθρωπο εκείνες τις γνώσεις που θα τον βοηθούν να καταλάβει τον κόσμο γύρω του, να τον αλλάξει και  να αποκτήσει ένα ήθος δημοκρατικό, συλλογικό, κοινωνικής προσφοράς. Που θα είναι δημόσιο και δωρεάν  ώστε να διασφαλίζει ότι όλα τα παιδιά θα μπορούν να φοιτήσουν σε αυτό!

 

 

[1] https://www.iefimerida.gr/ellada/giati-patonoyn-oi-ellines-mathites-stin-axiologisi-tis-pisa

[2] https://www.kathimerini.gr/opinion/562773172/peftontas-apo-ton-pyrgo-tis-pisa/

[3] https://www.lifo.gr/now/greece/hasma-anamesa-stoys-mathites-dimosion-kai-idiotikon-sholeion-symfona-me-tin-pisa

[4] https://www.kathimerini.gr/opinion/562773172/peftontas-apo-ton-pyrgo-tis-pisa/

 

 

Ο διαγωνισμός PISA εργαλείο επιβολής της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης-ΕΕ-ΟΟΣΑ στην εκπαίδευση

 

--

Οι Παρεμβάσεις ΔΕ στο διαδίκτυο: http://paremvaseisde.gr/

 

Συγκέντρωση 6:00μμ, Καμάρα - 15 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου η λάμψη της εξέγερσης και της ανατροπής είναι πάντα ζωντανή

 

Δεκέμβριος 2023

 

6 Δεκέμβρη μέρα μνήμης, αντίστασης κι αγώνα

15 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου

η λάμψη της εξέγερσης και της ανατροπής είναι πάντα ζωντανή

Όλες/Όλοι στα συλλαλητήρια

κάλεσμα φοιτητικών συλλόγων 12:00 Καμάρα

Συγκέντρωση ΕΛΜΕ, σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, μαθητών 6:00μμ Καμάρα

 

 Πέρασαν 15  ολόκληρα χρόνια από το Σάββατο της 6η Δεκέμβρη του 2008, τότε που ο έφηβος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ  από το περίστροφο του δολοφόνου αστυνομικού  Κορκονέα. Η εν ψυχρώ δολοφονία οδήγησε στην εξέγερση της νεολαίας, έβγαλε στον δρόμο ένα ορμητικό ποτάμι χιλιάδων μαθητών, φοιτητών, νεολαίας, εργαζόμενων, ανέργων, που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση της Ν.Δ καταγγέλλοντας την κρατική βία και καταστολή διεκδικώντας ταυτόχρονα αξιοβίωτη ζωή με  μόρφωση, δουλειά  και ελευθερία. Το σύνθημα «στις Τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες/ ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες» διατράνωνε τη θέληση του λαού και της νεολαίας να ανατρέψουν την κοινωνική βαρβαρότητα που βίωναν και προμηνύονταν ακόμη πιο σφοδρή.  

15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζοντας την πολιτική της σιδηράς πυγμής, εξαπολύει μια άνευ προηγούμενου επίθεση καταστολής και αυταρχισμού  απέναντι στον λαό και τη νεολαία. Οι δολοφονίες του Κ. Φραγκούλη, του Χ. Μιχαλόπουλου από την «τυχαία εκπυσοκρότηση» για άλλη μια φορά των όπλων των αστυνομικών, ο σοβαρός τραυματισμός της 16χρονης μαθήτριας από τις αστυνομικές δυνάμεις, έρχονται να προστεθούν σε αυτή του Α. Γρηγορόπουλου. Ηθικός αυτουργός είναι η κυβέρνηση που έχει δώσει το πράσινο φως στις δυνάμεις καταστολής να δρουν ανεξέλεγκτα, γνωρίζοντας πως απολαμβάνουν καθεστώς ατιμωρησίας, αφού ο  δολοφόνος του Γρηγορόπουλου, Κορκονέας, κυκλοφορεί ελεύθερα, αφού  επιβραβεύονται με επίδομα 600 ευρώ για τις «υπηρεσίες τους», αφού  εκτοξεύονται οι δαπάνες για την καταστολή ενώ υποχρηματοδοτούνται οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες. Παράλληλα, επιβάλλει ακραία αντιδημοκρατικά μέτρα, με απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με καταπάτηση  ακόμα και των θεμελιωδών και συνταγματικά κατοχυρωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως της απεργίας.

15 χρόνια μετά, η κυβέρνηση  εξαπολύει νέα σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ψηφίζει νόμους που σαρώνουν κάθε εργασιακό και συλλογικό δικαίωμα. Καταδικάζει τον λαό και τη νεολαία στη φτώχεια, στην εργασιακή περιπλάνηση, στην ανεργία. Την ίδια στιγμή, μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης μοιράζει δισεκατομμύρια στις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες, ιδιωτικοποιεί τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, και παραδίδει το περιβάλλον και τους εναπομείναντες δημόσιους χώρους στους επιχειρηματικούς ομίλους ως νέο πεδίο κερδοφορίας.  Η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής αποτελεί όπλο στα χέρια της για την επιβολή αυτής της πολιτικής.

15 χρόνια μετά η νέα γενιά, οι εκπαιδευτικοί και η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία έρχονται αντιμέτωποι με την επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου και την οικοδόμηση ενός  αντιδραστικού ιδιωτικοποιημένου/ανταγωνιστικού/κατηγοριοποιημένου σχολείου. Έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο της απογείωσης των ταξικών και εξεταστικών  φραγμών (Τράπεζα Θεμάτων, ΕΒΕ, εξετάσεις PISA στην ΣΤ΄ δημοτικού και Γ΄ γυμνασίου) των «δεξιοτήτων», της μόρφωσης για λίγους και εκλεκτούς.  Με πολύτιμο εργαλείο την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, στρώνει το έδαφος για την κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος, παιδαγωγικής ελευθερίας και δημοκρατίας. Στρώνει το έδαφος για άρση της μονιμότητας στην εργασία και τις απολύσεις, και μετατρέπει στο σχολείο σε στρατώνα, όπου η επιβίωση θα εξαρτάται από το βαθμό της υποταγής στην κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική κυβέρνησης Ε.Ε, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ.

15 χρόνια μετά η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα για να νικήσουν οι αγώνες των εργαζόμενων, της νεολαίας και της εκπαίδευσης.

Σήμερα είναι χρέος μας ως εκπαιδευτικοί να υψώσουμε «τοίχο ατίθασο» υπεράσπισης των μαθητ(ρι)ων μας, της ζωής, του μέλλοντός τους!

Καλούμε τους/τις εκπαιδευτικούς, τα εκπαιδευτικά σωματεία, ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ να συμμετέχουν στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τη διαδήλωση μαζί με τους φοιτητές και τους μαθητές την Πέμπτη 6 Δεκέμβρη, 12:00, στα Προπύλαια.

Θα είμαστε πάντα εδώ όσο σφαίρες σημαδεύουν τις ζωές μας

Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη